یارِ دبستانی من

همین موقع ها بود.. 15 سال پیش
.

.

.

باتوم

.

.

.

خون

.

.

.

تیر

.

.

.

اعتراض

.

.

.

میکشم میکشم آنکه برادرم کشت!
.

.

.

توپ تانک بسیجی دیگر اثر ندارد
به مادرم بگوید دیگر پسر ندارد
.

.

.

23 تیر
.
.
.
اشک تمساح

.

.

.

ریش تراش دزدی
.

.

.
 تبرئه با خنده تهوع اور
.

.

.

اما این پایان ماجرا نبود و نیست  و نخواهد بود. روزی دوباره ما فریاد میزنیم: یار دبستانی من، با من و همراه منی.. و ان روز خنده بر لبانمان داریم برای به زانو در آوردن ظلم. و ظلم پایدار نمیماند و عزت عزت ها برقرار است.