آغاز رهایی

هیچ چیزی بهتر از رها بودن نیست. اما وقتی مجبوری براش مرز بذاری میری تو انزوا و من از انزوا بیزارم. برای همین تصمیم گرفتم با اسمی مستعار وبلاگی مستعار بزنم. میدونم دوستانم من رو خواهند شناخت اما ترجیح میدم فکر کنم که گمنامم. 

زندگی هزار و یک بالا و پایین داره. مخصوصا برای آدمی مثل من که همه چیزش "رو" هست. فکر میکردم ساکن شدن در سرزمینی مدرن و دموکرات ذهنم رو برای فکر کردن ونوشتن باز تر میکنه اما در همین سرزمین انقدر با افکار بسته برخورد کردم که خسته شدم. البته این افکار برای خود ساکنین اصلی نیست برای مهاجرها و دانشجوهاست مخصوصا طیف ایرانی.

در تمام زندگیم از ادمهای زیادی ضربه خوردم و دوستان واقعی اندکی داشتم. اینجا قرار بود حواسم جمع باشه و تقریبا بود. صربه نخوردم اما شوکه زیاد شدم. آدمهایی که بیست و چهار ساعت از تو و جسارتت تعریف میکنن و بعد میبینی کسی که به چشمشون میاد یکی هست دقیقا متضاد تو. تناقض سر تا پای مردم رو گرفته. از تو توقع دارن که همیشه در خدمتشون باشی و چنان حق به جانب هستند و انقدر از موضع بالا برخورد میکنن که حتی تو زبانت به کار نمیفته که جواب دندان شکن بدی. ناخواسته تخریبت میکنن و ناخواسته -شاید هم خواسته- صعفهات رو بزرگ تر نشون میدن در حالیکه ضعفهای خودشون رو انکار میکنن و اگر به روشون بیاری سنگ رو یخت میکنن!

اصلا فکر نمیکردم در آستانه سی سالگی هنوز ذهنم درگیر این اتفاقات باشه اما شده. بسیار دلتنگ دوستان واقعیم هستم. بسیار نبودنشون رو حس میکنم و غبطه میخورم به اینکه اونها همه همدیگر رو دارن و من در این ور دنیا تک و تنها.

نمیخوام دوستام و نگران کنم.. من اینجا شادم، زندگی راحتی دارم و از همه مهمتر آرامش اما تنهام و تنها جایی که غربت برام معنا پیدا میکنه همین تنهایی است که گاهی حس خفگی رو بهم میده.. اوایل خیلی حس نکردم شاید چون کسی رو داشتم که با اینکه از من دور بود اما بود. برای اینکه تو این غربت اون درکم میکردم حرفم رو میفهمید و حمایتم میکرد. اما حالا که نیست حالا که حواسش و جمع کرده و فاصله رو حفظ میکنه برای من خیلی سخت تر شده تحمل نامردیهای روزگار.

اینجا شبها داره به روال عادی بر میگرده و من در انتظار پاییز و زمستانم که در این سرزمین شمالی اشکهام یخ بشه و دلم یخ تر!