با مهاجرت شما مدام باید برای کارهای اداری و بیمه و پرونده
پزشکی و ... فرم پر کنید. فرم ها اکثرا روال مشخصی دارند. اطلاعات شخصی، آدرس و
شماره تلفن و ایمیل. در بخش اطلاعات شخصی نام و نام خانوادگی، شماره شهروندی و اگر
شماره شهروندی نباشد تاریخ دقیق تولد و نهایتا جنسیت از شما خواسته میشود. نه بیش
نه کم. مدتی که میگذرد عادت میکنید. اوایل مدام یاد فرم ها و پشت نویسی عکس در
ایران میافتادم. آنجا هم ترتیب یکی بود. نام و نام خانوادگی، شماره شناسنامه، نام پدر.
وقتی به فرم نویسی کشور جدیدت عادت میکنی بازگشت به فرم نویسی وطنت دردناک میشود.
این دردناکی را امروز فیس بوک به یادم آورد. وقتی چهارسال پیش در حال تکمیل مدارک
برای تمدید گدرنامه ایرانی بودم و نوشتم: "در حال تهیه لیست مدارک برای تمدید گذرنامه...
شماره به شماره لیست، دندان بر دندان فشردن... نام پدر، چیزی که سالهاست در هیچ
فرمی از من خواسته نشده!!
اجازه
همسر یا پدر برای بانوان متاهل و فرزندان زیر 18 سال! ( برابری یک زن متاهل با
کودک!)"
فکر میکنم ما زنان ایرانی هیچ چیز هم در کشورهای غربی نصیبمان
نشود همین یک مورد، همین که جایی از ما اجازه همسر یا پدر نمیخواهند، کافی باشد
برای اینکه کشور دوم را بیشتر دوست داشته باشیم. هرچند که بسیاری به اهمیت این
قوانین آگاه نیستند.