کتاب روز

ماهی یک بار به مدت دو ساعت به یک خانم میانسال سوئدی کمک میکنم. ماه پیش تا فهمید ایرانی هستم و دانشجو بودم و حالا هم یک خط درمیان کورس سوئدی میگذرانم به من یک کتاب داد که مجموعه ای از آثار سوئدی بود و البته در سطح آموزش ادبیات سوئدی برای بزرگسالان. هر بخشش شامل مجموعه ای ازآثار بود، از داستانهای عاشقانه تا شعر و نمایشنامه. چند تا داستان خواندم که خورد به شرایط درهم برهم کاری و آن بهم ریختگی روح و روان، و از سویی دیگر باید کتابی که برای کورس انتخاب کرده بودم را میخواندم که بعد خلاصه اش کنم. امروز که رفتم همین توضیح را برایش دادم و شروع کرد پرس و جو در باره کتابی که میخوانم. کتاب را از کیف در آوردم و بهش دادم و شروع کرد به خواندن پشت جلد. بعد کتاب را از سر علامتی که گذاشته بودم باز کرد و دید تقریبا ده صفحه مانده به پایانش. قبلش هم درباره موضوع کتاب توضیح داده بودم. نگاهی به من انداخت و گفت: این کتاب خیلی سطح بالاست. چطور خوندیش؟ گفتم: به سختی ولی الان دیگه برام جالب شده. بعد شروع کرد  قسمتهایی از اول و بعد وسط را خواندن. نیمساعت بعد آمد و گفت: کتاب خوبیه، ولی خیلی سنگینه. من میفهمم خیلی باید سخت باشه خلاصه کردنش. ولی معلومه خوب فهمیدیش. فکر نمیکردم این نویسنده چنین کتابی بنویسه باید برم از کتابخانه بگیرم.

کلی نویسنده سوئدی کلاسیک معرفی کرد، گفت که خودش به شعر علاقه مند است و  همان موقع هم داشته مجموعه اشعار میخواند.  یک شعر از شاعر اوایل قرن بیست برایم خواند. بعد همینطور که داشت درباره کتاب و شعر صحبت میکرد، پرسید: تو ایران الان چه کتابی معروف است؟ من هم به تته پته افتادم و گفتم: بیشتر ترجمه ها مورد استقبال قرار میگیرند. و همینطوری پروندم که کارهای پاموک طرفدار دارد. شب از دوستان کتابخوان در گروه تلگرام پرسیدم و جواب طنزگونه تلخی بود: این روزها مفاتیح الجنان!