بوی خوش غدقن

اینجا آدمهایی که از کنارت رد میشن از دویست کیلومتری بوی عطرشون نمیاد و کلا بوی عطر نمیدن. حتی فروشگاهها بر .خلاف  آلمان خیلی عطرآلود نیست..

به مرور متوجه شدم که یک ممنوعیت نانوشته درباره عطر هست. مثلا در بخشهای درمانی، باشگاه، دانشگاه و ... عطر زدن تقریبا ممنوع بود. کم کم یاد گرفتم به جای خالی کردن کیلویی عطر رو سر و کله - طبق عادت رایج در ایران- فقط دو پِس عطر بزنم و بس. کم کم هم عادت کردم به نشنیدن بو* . به همین دلیل وقتی در ترکیه حجم عظیمی از عطر به مشامم رسیده بود حالم بد شده بود.

اولین چیزی که مامان بابا رسیدن بهشون گفتم این بود: عطر رو رو سرتون خالی نکنید اینجا ممنوعه! چشماشون گرد شد که ممنوع؟ یادم افتاد ممنوع نیست ، به صورت نانوشته قدغن هست.

اینجا اعتقاد دارن بهتره آدم هر روز دوش بگیره تا عطر بزنه. البته هوای اینجا هم دلیل خوبی ست برای عدم نیاز به عطر و اسپری. ولی رفت و آمدبا دوچرخه اون هم مسیرهای طولانی همیشه عرق کردن رو به همراه داره ولی کم کم به بوی آدمها عادت میکنی. به عطر طبیعی شون. به جز خاورمیانه ای ها کمتر کسی عطرش از چند متر آنطرفتر به مشام میرسه. در واقع باید خیلی خیلی خیلی نزدیک فردی باشید تا بتونید عظرش رو حس کنید. 

دلیل این کم عطری احترام به افراد دارای آلرژی هست. به همین سادگی. چیزی که در بسیاری فرهنگها  و کشورها بهش اهمیت داده نمیشه.